Soms gaat het toch wat te snel allemaal. Dido zit in haar
kattenpuberteit. Ons klein prutske, nog net geen zes maanden oud, is krols. Dat
uit zich door klaaglijk kreunende, kirrende geluidjes waarbij ze op haar buikje
door de kamer kruipt en af en toe houdt ze een echte serenade. Bizar gedrag en
overduidelijk dat ze zich bij momenten geen houding weet en echt niet lekker
voelt. De hormonen gieren door haar jonge lijfje. Het is onvoorstelbaar dat
moest ze in de vrije natuur leven ze nu al bezwangerd zou worden terwijl ze nog
helemaal niet volgroeid is en gewoon een speels kitten. Maar in de natuur is
alles gericht op procreatie. We zijn er niet zo blij mee. Nog niet zozeer
omwille van het toch wat onaangename en vreemde gedrag maar wel omdat elke
krolse periode een hypotheek legt op haar gezondheid. De voortdurende
aanwezigheid van hormonen verhoogt aanzienlijk de kans op gezondheidsproblemen,
zoals baarmoederontsteking en kwaadaardige tumoren in de melkklieren. Omdat ze
nog zo jong is, is een dekking natuurlijk nog geen optie -al zou het transport naar
een dekkater nu ook niet meteen vallen onder een toegestane verplaatsing in dit
bijzonder Coronavoorjaar- waardoor ze nu tot de winter wellicht circa om de
drie weken krols zal worden. We hebben met haar te doen. Helaas zijn er geen
echte oplossingen voor, want de kattenpil die de krolse periodes kan
onderdrukken houdt ook gezondheidsrisico’s in.
Aïda wordt bij momenten zenuwachtig als Dido luidruchtig en onrustig door het
huis kronkelt, maar ze is ook wel bezorgd om haar maatje en als het er te luid
aan toe gaat, gaat ze poolshoogte nemen en wat knuffelen. Dat doet Dido
duidelijk goed, ze is aanhankelijk, zoekt ook bij ons troost.
De eerste zon, langere dagen met meer licht en de poezenhormonen beginnen te
stromen. En in deze Corona-quarantaine is er niet veel ontsnappen aan. We
trotseren dus met opgeheven hoofd niet enkel het gedwongen isolement maar ook het
jammerende gehuil van onze vroegrijpe Dido die alle katers uit de buurt wil
lokken. De quarantainemaatregelen worden hier bij Rex Regnat dus nog
verscherpt!
Intellicat
Intellicat
Afgelopen week was er een bijzonder voorval met Aïda. Zoals altijd begon ze rond het tijdstip waarop ze normaal eten krijgt, erg nerveus te worden. Ze komt dan kopjes geven, likken, rondjes draaien, …alles om te laten merken dat ze eten wil krijgen en liefst wel meteen. Tussen 19 uur en 20 uur krijgen ze hun laatste maaltijd van de dag en meestal zitten we dan al boven teevee te kijken. Om te eten gaan we terug naar beneden, dus vaak staat Aida al een poos op voorhand ongeduldig aan de deur te miauwen om ons aan te sporen wat op te schieten. Omdat we graag nog even in alle rust het nieuws wilden volgen zeker in deze Coronatijden, hadden we Aïda alvast naar beneden gestuurd. Na een tijd begonnen we toch wat vreemde geluiden te horen en besloten we toch maar even te gaan kijken. Tot onze grote verbazing stond ze terug aan de slaapkamerdeur en had ze het Tupperware doosje waarin we elke ochtend de dagportie droge brokjes klaarzetten tot boven meegebracht. Ze is dat beneden in de keuken op het aanrecht gaan halen, heeft het doorheen heel de woonkamer en de hal meegenomen, en het dan de trap op gedragen tot aan de slaapkamer. Hoe ze dat juist klaargespeeld heeft, blijft tot op heden een raadsel. Maar de boodschap was overduidelijk. We hebben haar dan maar meteen eten gegeven, na al die moeite had ze dat wel verdiend. We zijn toch best wel trots op onze intelligente kat. Niet enkel een Aristocat maar ook een Intellicat!
Schatjes van katjes
De afgelopen drie weken is het er bij momenten best pittig aan toegegaan tussen onze kattenmeisjes. Ze hebben tijd nodig gehad om aan elkaar te wennen. Ondertussen gaat het al stukken beter: ze liggen vaak rustig elk op hun plekje te pitten, soms in elkaars nabijheid, een enkele keer zelfs tegen elkaar. Ze eten ondertussen gemoedelijk naast elkaar, elk uit hun eigen bakje. Ze hebben dezelfde favoriete plekjes die ze beurtelings opzoeken. Maar een aantal keren per dag vliegen ze elkaar nog in de haren (nou… in de krulletjes) en dat verloopt dan behoorlijk brutaal. Misschien zijn wij wat overbezorgde kattenadoptie-ouders, maar als het samenspelen gepaard gaat met luid grollen, blazen en uithalen met de pootjes grijpen we toch in. Aïda is soms echt te hevig. Ze ploft regelmatig boven op Dido. Wij waren dat nerveuze, onstuimige gedrag ook voor Dido’s komst al wel van haar gewoon. Aída kan wild rondrennen, schiet als een sprinter uit de startblokken telkens wij uit onze stoel rechtstaan, ze lijkt voortdurend alert. Dido daarentegen is heel rustig en is relatief onverstoorbaar. Zij kan echt ongegeneerd liggen luieren. Toch laat Dido zich niet doen door Aïda, en eist ze ook haar plek op. En als Aïda weer eens een speels bedoelde maar veel te onbeheerste uithaal doet, lijkt Dido er niet bepaald van onder de indruk. Ze laat zich niet snel van de wijs brengen door het wispelturige en vurige, stormachtige gedrag van haar maatje. En zo nodig slaat ze haar klauwtjes uit en grolt ze zo hevig dat Aïda er toch even beduusd van opkijkt.
Dido komt van dag één aangelopen als we haar roepen, terwijl Aïda dat vertikt. Zij is daar veel te eigenwijs voor en doet bij voorkeur net het tegenoverstelde van wat er van haar verlangd wordt. Ze kijkt je dan indringend aan en blijft zitten als een sfinx. Niet met mij, lijkt ze te denken. Ze kan heel lief kopjes komen geven, maar dat schijnbaar liefdevolle gedrag is vaak niet gespeend van enig opportunisme. Het betekent bijna altijd dat ze iets van je probeert gedaan te krijgen.
Als we onze katten menselijke kenmerken zouden mogen toedichten dan kunnen we Aïda omschrijven als een Aperger-kat, hoogbegaafd en autistisch, met daarnaast ook behoorlijk wat ADHD trekken. Een kat met een handleiding, maar we zien haar daarom niet minder graag. Dido daarentegen is een zorgeloze, dartele spring-in-‘t veld, met als levensmotto “ à l aise”. Ze slaapt heel relax op haar rug met haar pootjes in de lucht. En zo hebben we twee katten met elk hun eigen temperament die het na een gewenningsperiode best al goed met elkaar kunnen vinden.
Zeker is dat Dido op korte tijd onze harten helemaal heeft veroverd. We kunnen haar al niet meer wegdenken uit ons knusse Rex Regnat poezengezinnetje.
Stresskippetje
Met Dido gaat het goed. Ze past zich aan, eet en drinkt goed, ligt lekker te luieren en ze breidt haar territorium dag na dag uit. Waar ze zich de eerste dagen vooral in een hoek van de kamer ophield, gaat ze nu al overal op pad en durft ze zelfs al op Aïda’s krabpaal te klauteren. Ze is ontzettend nieuwsgierig en best een durfal, die zich overal op en achter waagt. Opvallend hoe je al na enkele dagen een duidelijk verschil in karakter en temperament merkt bij beide katten. Aïda is veeleer een stresskip, die absoluut niet houdt van veranderingen, die vasthoudt aan rituelen en een soort inwendige klok heeft die wel gelijk lijkt te lopen met een atoomklok. Ze raakt vlug van streek en is dan erg nerveus. Dido is veel relaxter en hoewel vijf maanden jonger lijkt ze een stuk zelf zekerder. Ze laat zich niet doen door Aïda die vanuit haar angst en stress bij momenten nogal heftig reageert. Dido blijft er behoorlijk onverstoord bij, laat zich niet intimideren en gaat haar eigen gangetje. Aïda die enerzijds toch behoorlijk van haar melk was door alle veranderingen die er zijn door de komst van Dido, is wel heel zachtaardig en op momenten dat Dido rustig ligt te slapen durft ze toenadering zoeken en gaat ze haar zelfs zachtjes likken. Echt een intens en ontroerend moment. Zodra Dido op ontdekkingstocht trekt door de woonkamer, wordt Aïda echter terug onrustig, verliest ze Dido geen seconde uit het oog en begint ze zenuwachtig heen en weer te lopen. Ons stresskatje en ons waaghalsje worden hopelijk ooit hartsvriendinnen!
Nieuw leven
Deze week hebben we er niet alleen een kitten bijgekregen maar in ons aquarium zwemmen sinds kort ook baby-visjes. Mini Corydoras Panda. De Corydoras (pantsermeerval) is de schoonmaker van het aquarium, het zijn vinnige, nieuwsgierige vissen die de bodem netjes houden. Het was een complete verrassing om plots baby-poetsertjes te zien, we hadden er immers niets speciaal voor gedaan. Meestal worden de eitjes of pas uitgekomen visjes door de volwassen vissen opgegeten als je de eitjes niet in een veilige omgeving laat uitkomen. Omdat we niet de intentie hadden te kweken, zijn de eitjes gewoon in het aquarium gebleven en toch zwommen er plots enkele baby-visjes, die zich tussen de planten hadden weten te verschuilen en zo konden overleven. Ze doen het goed en scharrelen met de volwassen visjes vlijtig rond om de bodem te kuisen.
Op de vensterbank staan enkele orchideeën opnieuw in de knop, er stoeit een levendig kitten door de woonkamer en er dartelen mini-visjes in het aquarium. Al laat de lente buiten nog op zich wachten, hier binnen bruist het al van het nieuwe leven!
